Komunikacja empatyczna

Komunikacja empatyczna to dla niektórych model komunikacji, pewna metoda. Dla mnie to postawa życiowa. Dzięki niej staram się wziąć odpowiedzialność za swoje uczucia, potrzeby i z empatią spojrzeć na drugiego człowieka, który robi najlepiej, jak potrafi w danym momencie, by zaspokoić własne potrzeby.

Gdy piszę “staram się” – używam tych słów świadomie. Dla mnie ścieżka do relacji jest wyborem. Czasem nie starcza mi zasobów, by ją wybrać. Gdy widzę, że jestem u schyłku energii, wybieram czas na empatię dla siebie. To ważna część tego podejścia, która między innymi oznacza rozpoznanie własnych emocji i potrzeb.

Branie odpowiedzialności za własne uczucia – to właśnie dbanie o siebie, opiekowanie się sobą poprzez nazywanie tego, co we mnie się dzieje. To dostrzeganie, że druga osoba nie jest źródłem moich frustracji, to moje tęsknoty nim są. To pożegnanie z oczekiwaniami i powinnościami – one przynoszą jedynie w życiu zniechęcenie i rozczarowania. To wiara w to, że każdy człowiek jest zdolny do współczucia, i że jest chętny do współpracy, jeśli czuje, że ma wybór. 

Moje uczucia są jak listy. Badam moje ciało, które sygnalizuje mi o tym, co czuję. Emocje informują mnie o tym, czy moje potrzeby są zaspokojone czy nie. Czasem poszukiwanie tej jednej jedynej, jest jak szukanie drogocennej perły. O co mi chodzi? Konflikty powstają na poziomie strategii, na poziomie potrzeb – możemy dojść do wspólnego rozwiązania. 

Żyrafa i szakal to metafory dwóch postaw. Na ich przykładzie Marshall Rosenberg, twórca Porozumienia bez Przemocy, tłumaczył, czym NVC jest. Żyrafa, z ogromnym sercem, widząca z różnych perspektyw. Szakal, ciągle z nosem przy ziemi, ujadający na wszystko wokół, krytykujący. Nie mamy wpływu na to, jak świat będzie reagował, ale mamy wpływ na siebie, możemy zacząć słuchać żyrafimi uszami, żyrafim sercem.